Φροντίδα του σπασίματος και της πληγής
Καταρχάς να πούμε ότι κοπή ή σπάσιμο της ουράς σε ιγκουάνα δεν είναι επείγουσα κατάσταση καθώς δεν απειλείται η ζωή του ζώου άμεσα. Η φροντίδα μετά από ένα μικρό σπάσιμο είναι απλή. Σιγουρευτείτε ότι η περιοχή έχει σταματήσει να αιμορραγεί. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κάποια στυπτική σκόνη ή καλαμποκάλευρο ή αλεύρι για να σταματήσετε την αιμορραγία. Συνήθως χάνεται λίγο μόνο αίμα μετά από σπάσιμο. Καθαρίστε την περιοχή με ιωδιούχο ποβιδόνη ή χλωρεξιδίνη, φροντίζοντας να φύγει όλη η σκόνη. Εναλλακτικά γεμίστε μια λεκάνη με χλιαρό νερό, διαλύστε ιωδιούχο ποβιδόνη (μέχρι να πάρει το χρώμα του τσαγιού) και βάλτε το ζώο μέσα για 15-20 λεπτά. Αφού το βγάλετε από το διάλυμα, πλύντε την πληγή με ιωδιούχο ποβιδόνη. Μετά σκουπίστε την με μια καθαρή γάζα ή αφήσετε την να στεγνώσει στον αέρα. Τέλος βάλτε στην πληγή κάποια αλοιφή που περιέχει συνδιασμό αντιβιοτικών, όπως Νεομυκίνη-πολυμιξίνη-βακιτρακίνη. Επαναλάβετε το καθάρισμα και την αλοιφή 2 φορές την ημέρα για μία εβδομάδα ή μέχρι να θρέψει η πληγή. Στο διάστημα αυτό παρακολουθήστε για σημάδια μόλυνσης ή γάγγραινας.
Γάγγραινα σημαίνει ότι η ουρά έχει μολυνθεί και οι ιστοί νεκρώνονται. Για να σωθεί ο υγιής ιστός στην υπόλοιπη ουρά, η μολυσμένη περιοχή πρέπει να αφαιρεθεί πριν προχωρήσει η νέκρωση. Συνήθως η ουρά έχει ξηρή γάγγραινα. Η άκρη σκουραίνει ή γίνεται μαύρη, σαν να έχει αφαιρεθεί το υγρό της περιοχής. Η υγρή γάγγραινα είναι πιο σπάνια. Στην περίπτωση αυτή, η ουρά γίνεται σκούρη, μαλακή και πολτώδης.
Μόλυνση και γάγγραινα στην ουρά χρειάζονται την φροντίδα κτηνιάτρου. Τα σοβαρά σπασίματα επίσης. Τέτοια σπασίματα είναι αυτά που γίνονται ψηλά στην ουρά ή η ουρά έχει σπάσει αλλά το δέρμα δεν έχει σκιστεί και η ουρά παραμένει πάνω στο ζώο σπασμένη.
Τι θα κάνει ο κτηνίατρος σε περίπτωση που χρειαστεί να δει την ιγκουάνα: Αφού εξετάσει το σπάσιμο/πληγή και την μόλυνση, θα αποφασίσει αν μπορεί να επουλωθεί με φάρμακα ή χρειάζεται ακρωτηριασμός. Αν η άκρη της ουράς είναι μολυσμένη σε ένα πολύ μικρό σημείο, πιθανόν να αποφασίσει να χρησιμοποιήσει αντιβιοτικά και Διμεθυλσουλφοξείδιο. Το Διμεθυλσουλφοξείδιο αυξάνει την αιμάτωση στην περιοχή. Αν όμως η μολυσμένη περιοχή είναι μεγάλη ή αν μετά την αντιβιοτική αγωγή η μόλυνση επανεμφανιστεί, ο ακρωτηριασμός είναι η μόνη λύση.
Αν η ουρά έχει σπάσει χωρίς να έχει σκιστεί το δέρμα, η αιμάτωση πέρα από το σπάσιμο είναι κανονική και η γωνία του σπασίματος δεν είναι μεγάλη, ο κτηνίατρος μπορεί να αποφασίσει να μην ακρωτηριάσει την ουρά και να την αφήσει να επουλωθεί μόνη της βάζοντας νάρθηκα. Το πιθανότερο είναι η ουρά να έχει ένα μικρό στράβωμα στο σημείο του σπασίματος. Η απόφαση του κτηνιάτρου για ακρωτηριασμό θα εξαρτηθεί και από το σημείο που βρίσκεται το σπάσιμο. Σε σπάσιμο κοντά στην βάση της ουράς είναι πιο εύκολο να μπει νάρθηκας από ότι σε σπάσιμο κοντά στην άκρη, επειδή η άκρη της ουράς έχει την τάση να κινείται και να χτυπάει σε αντικείμενα.
Αν το δέρμα στο σημείο του σπασίματος έχει σκιστεί, το πιθανότερο είναι να χρειαστεί ακρωτηριασμός. Υπάρχουν δύο τρόποι για να γίνει αυτό. Αν το σπάσιμο είναι ατελές, ο κτηνίατρος μπορεί να συνεχίσει να κόβει στο σημείο του σπασίματος. Ο άλλος τρόπος είναι να ακρωτηριάσει σε σημείο που υπάρχει άρθρωση, πιο ψηλά από το σπάσιμο, διαχωρίζοντας ουσιαστικά δύο σπονδύλους αντί να κόψει έναν στη μέση. Με αυτόν τον τρόπο βοηθάει περισσότερο την αναγέννηση της ουράς.
Αν γίνει ακρωτηριασμός από τη μέση της ουράς και πάνω, είναι συζητήσιμο το αν θα ραφτεί το δέρμα ή όχι. Το δέρμα τραβιέται και ράβεται πάνω από την άκρη της ουράς. Οι απόψεις όσων αφορά το ράψιμο διίστανται. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το ράψιμο εμποδίζει την επούλωση και την αναγέννηση. Κάποιοι άλλοι ότι το το ράψιμο διευκολύνει την επούλωση και δεν εμποδίζει την αναγέννηση καθώς αν είναι να μεγαλώσει η ουρά, θα μεγαλώσει μέσω του ραμμένου δέρματος.
Ο ακρωτηριασμός πρέπει να γίνεται από άτομο που έχει διδαχτεί την τεχνική και σε καμία περίπτωση από τον ιδιοκτήτη της ιγκουάνα στο σπίτι. Απαιτούνται φάρμακα και εργαλεία ειδικά ώστε να ο κίνδυνος της μόλυνσης να είναι όσο το δυνατόν μικρότερος. Ο ιδιοκτήτης δε μπορεί να ξέρει αν χρειάζεται ακρωτηριασμός ή όχι, σε ποιο σημείο πρέπει να γίνει και πως να αποφευχθεί ο πόνος στην ιγκουάνα.
Υπάρχει και το ενδεχόμενο τραυματισμού της ουράς όπου τραυματίζεται το δέρμα και ο μυς στη μία πλευρά μέχρι το κόκαλο, αλλά όχι το κόκαλο. Σε αυτές τις περιπτώσεις μπορούν να τοποθετηθούν ράμματα από τον κτηνίατρο μέσα στις πρώτες 24 ώρες. Όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα γιατί αποφεύγονται οι μολύνσεις.
Αναισθησία και μετεγχειρητική φροντίδα
Ο τύπος της αναισθησίας ποικίλει σε κάθε ακρωτηριασμό. Όταν χρειάζεται να αφαιρεθεί μόνο ένα μικρό μέρος στην άκρη της ουράς, αρκεί να δοθεί ένα ενέσιμο ναρκωτικό. Έπειτα μπαίνει επίδεσμος για περίπου 24 ώρες. Η φροντίδα της πληγής μετά την επέμβαση αποτελείται από καθαρισμό την περιοχής με αντιμικροβιακό διάλυμα όπως ιωδιούχος ποβιδόνη και η επάλειψη με αντιβιοτική κρέμα όπως Αργυρούχος σουλφαδιαζίνη.
Σε περίπτωση σοβαρότερου τραυματισμού, όπου ο ακρωτηριασμός γίνεται πιο ψηλά, χρησιμοποιείται ηρεμιστικό και τοπικό αναισθητικό. Το ηρεμιστικό εκτός από το να ηρεμεί την ιγκουάνα και να την εμποδίζει να κινείται, δρα ως παυσίπονο κατά την διάρκεια της επέμβασης. Μετά από τον ακρωτηριασμό, αν το δέρμα ραφτεί, η μόνη φροντίδα που χρειάζεται είναι να μένει η περιοχή στεγνή και καθαρή. Μπορεί να μην χρειαστεί ούτε ενέσιμο αντιβιοτικό ούτε αντιβιοτική αλοιφή. Αυτό εξαρτάται από το αν υπάρχει μόλυνση και από την όλη φυσική κατάσταση της ιγκουάνας.
Σε περίπτωση σοβαρού τραυματισμού που προέρχεται από επίθεση σκύλου ή άλλης ιγκουάνας, συχνά χρειάζεται ράψιμο και άλλων πληγών πέρα από τον ακρωτηριασμό. Σε τέτοια περίπτωση γίνεται αναισθησία, συνήθως εισπνευστική. Η φροντίδα μετά την επέμβαση πρέπει να είναι αρκετά επιμελής από τη μεριά του ιδιοκτήτη.
Έχετε υπόψιν σας ότι αν έχει χαθεί μεγάλο μέρος της ουράς της ιγκουάνα σας, θα χρειαστούν κάποιες αλλαγές στο περιβάλλον που ζει. Αν η ουρά που έχει απομείνει είναι μικρότερη από τη μισή, θα επηρεαστεί η ισορροπία της ιγκουάνας και η ικανότητά της να σκαρφαλώνει. Θα χρειαστεί χαμηλότερα κλαδιά ή καθόλου. Η λάμπα και οι θερμαντικές πηγές θα πρέπει να τοποθετηθούν χαμηλότερα, μέχρι να μπορεί το ζώο να ξανασκαρφαλώσει.
Επειδή το χάσιμο της ουράς προκαλεί στρες, είναι σημαντικό για την ιγκουάνα να διαμένει σε περιβάλλον με όσο το δυνατόν λιγότερους στρεσογόνους παράγοντες κατά την περίοδο της ανάρρωσης. Ο χώρος που βρίσκεται το κλουβί να είναι ήσυχος. Η θερμοκρασία να κρατιέται στο υψηλότερο του ορίου που θεωρείται κατάλληλο με μια μικρή πτώση τη νύχτα. Το κλουβί να κρατιέται όσο το δυνατόν καθαρότερο για να αποφεύγεται η μόλυνση της πληγής. Καλύτερα να αφαιρεθούν φυσικά υποστρώματα και να μπει εφημερίδα, να αφαιρεθούν τα πολλά κλαδιά, αλλά να υπάρχει πάντα μέρος για να κρυφτεί η ιγκουάνα όπως ένα κουτί, ώστε να μην στρεσσάρεται. Η διατροφή του ζώου να είναι σωστή. Ελλείψεις όπως υποπρωτεϊναιμία και υπασβεστιαιμία καθυστερούν την επούλωση.
Πηγές: 1) Melissa Kaplan’s Herp Care Collection, Tail breaks and drops, 1996, 2002 Melissa Kaplan, last updated February 27 2012, 2) Melissa Kaplan’s Herp Care Collection, Tail, Limb and Skin Autotomy, 2000 Melissa Kaplan, Last updated February 27, 2012, 3) The Iguana Den’s Care and Keeping of Giant Green Iguanas, Meredith Martin, April 4, 2005, 4) http://www.greenigsociety.org/index.html, 5)http://herptiles.consulnetjdm.dyndns.org:8081/caudalautotomy.html, 6)BSAVA Manual of Reptiles, 2004
Κτηνίατρος 
Σχολιάστε